Van holbewoner tot politie escorte

Daar zijn we weer, het heeft even geduurd maar daar hebben we ook geldige redenen voor, zoals nachten verblijven in het tropisch regenwoud of op even tropische eilanden in Maleisie waar ze nog geen telefoon kennen, dus laat staan internet... Maar hier zijn we dan weer terug in Thailand waar ze op elke straat hoek een ATM, internetcafe, hostel EN 7-11 hebben dus hier komt het volgende verhaal.

We zijn gebleven en Kota Kinabalu. Vandaar zijn we terug gevlogen naar Kuala Lumpur, wat ook nog wat voeten in de aarde had. We hadden een taxi weten te regelen samen met Andreas, onze deens reisgenoot, en we kwamen aan op het vliegveld en zoeken naar de bali van AirAsia, het aziatische easyjet zeg maar. Die blijkt in Terminal 2 te zijn, dus wij op zoek naar terminal 2. Na wat rondgevraagd te hebben blijkt dat dus nog 20 min te zijn, met de taxi wel te verstaan.. Dus na een lichte paniek aanval in de taxi gesprongen en naar het goede vliegveld.
De vlucht was verder niet heel boeiend, gewoon normale rustige vlucht.
In KL aangekomen ingecheckt in een leuk guesthouse met heerlijke lounge banken en tvs, waar we films en de australian open konden kijken. Met name van dat laatste werd Margit erg gelukkig..

In Kuala Lumpur hebben we uiteindelijk 3 dagen doorgebracht met het bezoeken van alle toeristische dingen. Daar horen de twin towers bij, een soort empire statebuildings van 442m hoog, verbonden door een skybrigde waar je na een introductie video 10 min op mag rondlopen.
Beneden in die gebouwen is een enorm winkelcentrum met alle merkkleding en alle mogelijke variaties van starbucks, inclusief starbucks zelf en europese prijzen..
We zijn naar 2 grote moskeen geweest, maar we gekleed in burqua rond mochten lopen. In de ene moskee waren alle mannen diep in slaap in de galerijen voor de daadwerkelijke gebidsruimtes, maar niemand kon ons vertellen waarom dat was helaas. Bij de andere moskee, de grootste van Zuid-Oost Azie, zijn we eerst nog naar een museum met islamitische kunst geweest wat erg mooi was. In de moskee zelf ( toen we er eindelijk binnen mochten tijdens onze vierde poging, de andere drie keer was het om niet nader te verklaren redenen in tegenstelling tot wat het bordje bij de ingang zei gesloten..) kregen we veel uitleg van een islamtische vrouw, die alle regels voor trouwen en kleding voor vrouwen uitlegde. Heel interessant om dat eigenlijk allemaal eens te horen.
Naast de Islam heeft KL ook veel Hindoes, en ook daar zijn tempels voor. 1 grote lag iets buiten de stad, in een hele grote grot. Best heel apart, want het ws maar 30 min uit het cenrtum en niet eens echt buiten de stad en dan is daar opeens een rots wand, moet je 270 treden omhoog (waar je af en toe omhoog moet rennen omdat makaken daar heel goed door hebben dat toeristen vaak eten bij zich hebben maar af en toe ook camera's aan zien voor eten en toch behoorlijk sterk zijn als ze dingen willen af pakken..) en dan is daar een hele grote grot, die gebruikt wordt als hindoeistische tempel.
Er waren ook echt veel mensen bezig met bidden en wierook branden en dergelijke, wat het wel een aparte sfeer gaf.
Beneden waren veel indische restaurants, en wij zijn intussen verslaafd aan indisch eten, dus daar hebben we heerlijk geluncht.

Voor de rest hebben we in KL voornamelijk geshopt, wat heel goed kan in China town en gepoold en op de banken gehangen. 1 avond hebben we het gewaagd om uit te gaan, maar toen we 2 bier bestelden en ze daar een equivalent van 10 euro voor vroegen vonden we dat toch wel heel erg veel.
Normale bier prijzen zijn in de rest van azie, afhankelijk van het bier natuurlijk, zo'n 1 euro voor 660ml, dus je kan je bedenken dat we van deze prijzen steil achterover vielen. Maar Maleisie is een islamitisch land, en moslims drinken geen bier dus de belasting is waanzinnig hoog.
De rest van de avonden zijn we in ons guest house gebleven waar we pool-les kregen van Vincent en heerlijk bang gehangen hebben.

In ons guesthouse zijn we ook Jet tegen gekomen, met wie we van af toen samen zijn gaan reizen. Een nederlandse meid met wie we het goed kunnen vinden en om zn drieen op stap is ook erg gezellig!

Vanuit KL zijn we dus met zn drieen vertrokken naar Cameron Highlands, wat (voor de verandering in maleisie..) ook de nodige problemen op leverde. Het was chinees nieuwjaar en dat betekent dat landen waar veel chinezen wonen volledig op hun kop staan. Althans dat werd ons mede gedeeld. Bussen zouden stampvol zitten en geen guest house zou meer plaats hebben. Chinees nieuwjaar in namelijk niet 1 dag/nacht maar 15 dagen. Minstens. Heel fijn dus want op zich is het dagelijks leven wel iets ontregeld. Wasseretes, banken, postkantoren en dergelijke zijn niet open en het is een onmogelijke warboel op straat in KL.

Maar dat er nergens meer plaats was was echt onzin. Toen wij zelf naar het station liepen hadden ze al welgeteld 2 kaartjes voor onze bus verkocht en ook het guest house waar we wilden blijven was maar al te bij met ons.
Dus daar gingen we, de bus in naar Cameron Highlands. En wat voor een bus!!! Een super ruime, aircon bus met een hele vriendelijke buschauffeur. We kwamen al na 3,5 uur aan en er wer meteen een pickup door ons guest geregeld dus we konden bijna meteen crahsen in de wederom heerlijke lounge.
Cameron Highlands is een zeer populaire plek bij alle backpackers en wel hierom: Beeld je even in dat het zo'n 33 graden is, dat er een luchtvochtigheid van bijna 90% heerst, je in een hele drukke stad ben (ala koninginnedag in amsterdam) en dat je geen korte broek dan wel shirtjes aan mag aangezien je in een moslim land bent.. Ik denk dat het beeld van 3 uit hun kleding zwetende meiden u wel voor de ogen springt..
En dan kom je aan in Cameron Highlands: Op een hoogte van zo'n 1800m, tussen de bossen en waar een heeeeeerlijke welkome bries waait. Dan heb je recht om 's avonds je lange broek en vest uit je tas te vissen!
Dus dat hebben we ook heerlijk gedaan.
We kwamen aan en zijn lekker indisch gaan eten en daarna dus op de banken neergeploft, en gaan lezen en dagboeken schrijven. En toen kwam de verrassing van CH, overal Nederlanders!!! We werden echt een beetje gek.. We zijn al ongeveer zo'n 4, 5 maand gewend altijd alles te kunnen zeggen omdat mensen te toch niet verstaan ( " Zo, dat je dat aaaaaaandurft te doen!!." " Hmmm, DIE heeft mooie ogen."
" Goh, wat een eikel.." enz, enz..) en toen moesten we toch een paar opmerkingen inslikken..
Binnen 3 minuten zaten we lekker te kletsen met 2 nederlanders waarna we besloten samen te gaan eten. We lopen door de tuin en Margit zegt " je moet hier echt opletten met wat je zegt.." en krijgt als antwoord
" ja, dat klopt ja..". Het blijkt een NL stel te zijn en ze komen ons vaag bekent voor. We besluiten na het eten met zn allen een biertje te gaan drinken op het terras van het guest house.
Tijdens het eten hebben we heerlijke discussies in het nederlands en hebben we lekker (wederom indisch) eten. Als we later met zn allen op het terras zitten proberen we te achterhalen waar we het stel van kennen maar ze hebben precies de zelfde reis als wij gedaan dus de kans dat we elkaar ergens inderdaad zijn tegen gekomen is te groot om te achtetrhalen waar.
Als Margit ongeveer twee minuten later hoort dat hij bij xs4all werkt, begint er iets te dagen.. Ze vraagt of hij weleens een T-shirt aan heeft daarvan op reis.. En op dat moment weet hij het ook weer. Hij moet heel erg lachen en Margit schaamt zich lichtelijk..
Bij de grens Vietnam-Cambodja liep er een man in een xs4all T-shirt, en Margit vond het toen nodig om te zeggen : " Goh, als je niet als NL herkent wil worden moet je vooral in zo'n T-shirt gaan lopen.." Met de intensie dat hij het NIET zo horen natuurlijk, maar helaas heeft hij dat wel gehoord.. Gelukkig was hij niet beledigt en konden we er met zn allen hartelijk om lachen.


De volgende dag was het tijd voor inspanning. De omgeving van CH is schitterend en dat roept om wandelen. We hadden besloten om samen met 1 van de andere nederlanders het wel bekende 5-3-8 pad te lopen. Zeer populair bij de jonge reiziger. Helaas was het begin wat moeilijk te vinden en duurde het ruim een uur voordat we goed en wel onderweg waren. Maar toen we eenmaal bezig waren was het het ook wel waard. Het was echt een mooi berg-bos pad, door het regenwoud. Er zaten behoorlijk klim stukken tussen maar met name de afdalingen waren spectaculair.
Na zo'n half uur werden we ingehaald door een overenthousiaste, adhd'ende engelsman met daarachter een zwoegend deens broekie. Bij onze eerste stop waren zij er ook nog en besloten we samen verder te lopen. Roeland voelde zich niet zo goed en besloot terug te lopen.
Dus daar gingen we met zn vijven verder. Scott liet zich onwijs van zn beste engelse gentleman kant zien en bood overal zn hulp bij aan, tot en met het dragen van onze tassen aan toe. Het besef dat Nederlandse meisjes die al 4,5 maand reizen best wat zelf kunnen dragen en ook al wat bergpaden belopen hadden (Jet zelfs naar het basecamp van de Mount Everets!) kwam maar zeer langzaam op.
Maar de wandeling was wel heel erg mooi, en met zn vijven was het erg gezellig. 's Avonds waren we behoorlijk moe en zijn we dan ook na het eten vrij snel naar bed gegaan want de volgende dag stond er wederom vanalles op het programma.
We hadden een dagtour geboekt, waar we vanalles zouden bezoeken, en dat beloofde ook een drukke dag te worden.
's Ochtends vroeg vertrokken we met minibusjes naar de grootste thee plantage van de CH. Het was onwaarschjijnlijk druk op de weg waardoor we er zo'n uur langer over deden dan gebruikelijk, allemaal met hartelijke dank aan Chinees Nieuwjaar.
De plantage zelf was erg mooi en we kregen weer veel uitleg. We hebben ook nog de fabriek en winkels gezien en natuurlijk thee gedronken. Verder op de planning stonden een orchidee-farm, een waterval en een orang asli dorpje, de plaatselijke bewoners. Het dorpje was erg leuk, we kregen veel info over alles wat ze gebruikten, en kregen tapioga te eten en hun eigen thee te drinken. Daarna mochten we zelf de blaaspijp uitproberen, waarmee deze mensen dus nog daadwerkelijk 's nachts op jacht gaan. We hadden iets eerder al de ipoh bomen gezien waar ze het gif vandaan halen wat ze aan de pijltjes smeren. Het gif is zeer dodelijk en al het vlees moet ook eerst eenm bepaalde tijd gekookt worden voordat het opgegeten wordt.
De hele dag was dus al vrij intensief. Wij hadden de dag ervoor besloten om 's avonds op nacht safari te gaan. We kwamen terug in het guest house en hadden een halfuur om te eten en toen moesten we weer opweg.
De wandeling ging eerst langs de zelfde route als wij de dag ervoor hadden gelopen, maar in het donker ziet alles er toch anders uit. Helaas hebben we geen dieren gezien, maar we veel gehoord en het was een hele helderde nacht, dus elke keer als je omhoog keek zag jue door het bladerdag van de bomen de sterrenhemel, echt schitterend. De hele wandeling duurde zo'n 4,5 uur en toen waren we ook echt wel op. Zeker omdat we de volgende dag weer een lange reis voor de boeg hadden zijn we dus weer lekker in bed gaan liggen om heerlijke onder vier dekens te kruipen.

De volgende dag stapten we weer op de bus naar Taman Nagara, het oudste regenwoud van Maleisie. Samen met ongeveer 20 andere gasten van ons guesthouse dus dat was op zich wel gezellig. De reis duurde helaas behoorlijk lang en een minivan is toch een stuk oncomfortabeler dan een grote bus. Om vijf uur kwamen we aan in een soort voorstadje, waar we eigenlijk onze tour hadden willen boeken. Toen de meneer ons heel vrolijk wist te vertellen dat we met 20-25 kilo zo'n 7-8 uur per dag zouden gaan lopen moest we tcoh wel even slikken.. Dat is toch wel heel erg zwaar! Maar het overnachten in een grot, wat erbij hoorde, klonk toch ook wel heel erg leuk. We besloten het in het national park zelf nog een keer te vragen.
Nadat we in Taman Nagara aan waren gekomen en helemaal comfortabel onze spullen gedumpt hadden gingen we op weg. En gelukkig wist de dame het deze keer een stuk leuker te brengen. 10 kilo en 5-6 uur lopen. Dat hadden we al vaker gedaan! Dus na even overleg besloten we te boeken voor 2 dagen later. Eerst wilden we het park zelf een beetje bekijken en wat bijkomen.
De volgende dag zijn we dus samen met onze nog steeds overenthousiaste adhd'ende en gentleman Scott het park in gegaan voor de zeer bekende " Canopy walkway." Dat was een touwbrug zo'n 30m boven de grond, van waar je dus mooi overzicht kon hebben tussen de bomen door. In het park bleek het eerst 2 km lopen te zijn en toen was de walkway 500m.. Erg mooi maar iets te toeristisch. Het was ook wel een beetje eng af en toe, maar we konden er goed de lol van inzien en hebben we weer mooie foto's kunnen maken.
En toen was het de volgende dag zover, voor Hanneke en Margit hun laatste trekking en laatste keer dat we zo onwijs vies zouden worden. De broeken die er eigenlijk niet voor bedoelt waren, maar aangezien onze afrits broeken kwijt zijn konden we niet anders, werden aangetrokken en alleen de broodnodige toiletspullen ingepakt.
Onze tas bleek met alle spullen en water zo'n 8 kilo te wegen, zeer goed te doen dus. Al onze andere spullen konden in lockers in het park en daar gingen we, samen met 5 engelsen en wij drieen.
Eerst moesten we in een boot die ons tijdens een tocht van 2 uur over de rivier naar ons begin ount bracht. De tocht was weer eens schitterend, zoveel groen en het lijkt allemaal oneindig.
Het begin punt was gewoon ergens aan de kant en toen een pad op dat half zichtbaar was. Maar wat was het mooi! De wandeling duurde uiteindelijk zo'n 5,5 uur en was lang neit zo zwaar als we hadden gedacht. Veel vlakke stukken en onze gids had zelfs koekjes mee voor tijdens de stops!
We hebben helaas geen wildlife kunnen zien, alleen olifanten en buffel sporen. De gids vertelde dat we blij mochten zijn dat de olifanten sporen niet heel vers waren anders liepen we gevaar aangezien ze nogal territorium gericht zijn..
Halverwege kwamen we bij een grot waar we in konden. We zetten onze spullen neer en konden een kijkje nemen. Helaas stonden onze spullen gewoon onder de boom en begon het te regenen toen wij richting grot liepen. De grot zelf was vrij groot en met name erin en eruit was nogal een avontuur. Behoorlijk steil en je had iemand nodig die van de andere kant aanwijzingen gaf waar je je voeten moest neerzetten, erg prettig.
Binnen waren heel erg veel vleermuizen en je zakte een poaar centimeter weg in de grond omdat er zo'n laag vleermuizenstront lag. Dat spul heet guano en je kan er dinamiet van maken! Volgens onze gids lag er nu een laag van ongeveer anderhalve meter, omdat de grot al zo lang door die beesten bewoont werd.
De ingang van de grot was erg mooi en vanbinnen uit hebben we onwijs mooie foto's kunnen maken van het regenwoud, waar het nog steeds regende. Bij terugkomst waren onze spullen dus ook zeiknat, inclusief onze matjes, heel fijn. Maar we gingen door en 2 uur later kwamen we dan bij de grot aan waar we gingen overnachten. Heel vet!!! Ik weet niet over mensen zijn die " De kinderen van Moeder Aarde" gelezen hebben, maar we voelden ons behoorlijk Ayla.
De grot was heel groot en hoog en in een gedeelte waren vleermuizen en in het gedeelte waar wij sliepen gelukkig niet. Ratten en spinnen daarentegen wisten het mensen gedeelte goed te vinden.. Toen wij aankwamen was er al een andere groep en toen we daar even mee zaten te praten rende er een rat in het midden die gewoon rondjes aan het rennen was. Abslouut niet meer bang voor mensen, behalve als je ze daadwerkelijk een schop gaf..
We konden ons wassen in een riviertje valkbij en plassen moest ook gewoon in het bos. Het was echt een ontzettend leuke ervaring. Onze gids had eten gekookt op een camping gasje en daarna moesten we zelf hout sprokelen voor het vuur. Daar hebben we vervolgens heerlijk om heen gestaan en geprobeerd om dingen te drogen, wat helaas niet helemaal ging.
's Nachts was het natuurlijk heel spannend, we zijn dicht tegen elkaar aangekropen en gewoon maar door geslapen. Gelukkig werden we 's nachts verder niet gewekt door ratten en dergelijke.
De volgende dag wachtte ons weer zo'n wandeling. Nadat we ons weer in de rivier hadden gewassen gingen we weer op weg. Deze keer was het pad een stukje minder goed begaanbaar, zeker op plaatsen waar het een stroompje kruiste en je heel goed je best moest toen om geen natte voeten te krijgen. Helaas lukte dat niet altijd..
De tweede nacht gingen we slapen in weer een orang alsi dorpje en konden we zwemmen in de rivier. Dat was echt heeeeeerlijk! We hebben ons kostelijk vermaakt om Jet die alle vissen voelde en niet helemaal in het water durfde en het uiteindelijk toch deed. De vissen voelde je ook daadwerkelijk trouwens, die kwamen geregeld even aan je tenen voelen of ze niet eetbaar waren ofzo.
's Nachts sliepen we met zn drieen in een hutje van bamboe bladeren, en weer dicht bij elkaar. David, een van onze andere mede reizigers, vertelde later dat hij 's ochtends vroeg alle hutjes was afgegaan om te kijken of er iemand wakker was, en hij had gedcaht dat er maar 1 iemand lag bij ons en vroeg zich af waar de anderen waren. Toen hij beter keek bleek dus dat wij zo dicht op elkaar dat het 1 persoon leek, haha!
's Ochtends kregen we weer veel info over hoe de stam leefde, jaagde en vuurmaakte enzo. Het was echt heel interessant, en ook best indrukwekkend want het vuur was echt in 2 min een mooi vuurtje, door alleen rotan en hout tegen elkaar te schuren. We konden ook weer de blaaspijp proberen en deze keer lieten ze ons ook echt het gif zien en hoe ze de pijltjes maakten. Het was allemaal heel interessant.
Wat ook heel apart was, waren de mensen zelf die absoluut geen aziatische uitstraling hadden, maar echt iets afrikaans. Ze hadden een hele donkere huidskleur en hadden allemaal gitzwart krulhaar. Dat was voor het eerst dat we dat zagen hier.

We werden 's ochtends opgehaald door een boot en gingen terug naar de headquarters. Tijdens de boottocht besloot onze gids ons met het hoosbakje werkelijk zeiknat te gooien. Na vijf minuten boeide het al niet meer omdat zelfs ons ondergoed doorweekt was. Margit probeerde nog heel dapper om ook Jet nat te krijgen, maar gooide in plaats van het water het hele bakje, wat dus de rivier in verdween waardoor we ommoesten keren want zonder hoosbakje liep de boot onder...

Nadat we al onze spullen weer hadden opgehaald en alles te drogen hadden gelegd zijn we heerlijk gaan eten en gaan zitten wachten op de boot het park weer uit. Dat zou een hele mooie boottocht moeten zijn, ware het niet dat wij dusdanig moe waren dat we er redelijk weinig van hebben gezien.
Toen we uiteindelijk op de plaats van bestemming aankwamen zijn we in een mooi kamer gaan zitten met warme douche en hebben al onze was uitgezocht, echt alles deze keer, omdat er een wasserete met droger om de hoek zat. Heeeeeeeeeeerlijk!!!!!!!! Hanneke dr broek had alleen dusdanig geleden tijdens de trekking dat ze die maar achter had gelaten en Margit dr broek die ooit eens lichtblauw was doet het nog, maar durft ze niet meer aan...
De rest van de was kwam wel heerlijk schoon en fris terug, zelfs nog warm!
Nadat we gegeten en nog wat gedronken hadden zijn we dus heerlijk in onze schonen pyama's en heerlijke bedden gaan slapen.
Na een heerlijk comfortabele nacht stond er wederom een dag reizen op het programma, deze keer naar de Perhentian Islands.
De busreis was wederom saai en vermoeiend en de bootreis ook niet heel denderend. Gelukkig was het eiland schitterend toen we aankwamen en accomodatie zeer makkelijk te vinden aangezien de eilanden nog maar een week op zijn in verband met het regenseizoen.

Twee heerlijke dagen strand, niets doen en een beetje snorkelen volgden. Deze eilanden moeten hele mooie plekken hebben om te duiken en te snorkelen en haaien en schildpadden te zien, maar doordat het echt net einde regenseizoen is in Maleisie is de visibility onder water dusdanog slecht dat beide eigenlijk niet heel spetterend is.
De tweede dag hebben we wel snorkels gehuurd, maar de stroming was te sterk om ver uit de kust te gaan en de visibilty niet goed, dus een heel groot avontuur was het allemaal niet.
Het eten was daarentegen onwaarschijnlijk lekker!!! Voor 1 euro kregen we een enorme fruitsalade met mango, papya, ananas, watermeloen noem maar op. Wij hebben onze buikjes dus lekker volgegeten met al dat heerlijke fruit.
Na twee dagen besloten we weer verder te gaan, omdat de tijd intussen een beetje begint te dringen en we zagen dat het reizen minder snel zou gaan dan we dachten. Dus wij weer op de boot en we zijn op het juiste moment weg gegaan! Toen wij weg voeren kwam de wind opzetten en de reis was dan ook niet heel comfortabel maar wat er boven de eilanden hing zag er ook niet aantrekkelijk uit.
Aan de kust hebben we toen een taxi naar de grens gepakt een daar begon weer een avontuur...

We wisten al heel lang dat de oost kust van Thailand problemen heeft met maleisiche aanslagen. We hebben vanaf het moment dat we in Maleisiche zjin heel veel nagevraagd of we die overgang dan wel moesten nemen of om moesten gaan via de westkust. Overal werd gezegd dat het prima kon, zolang je maar een minivan nam en in een ruk door reed. Dus dat hadden wij ingedachten.
We komen echter aan bij de grens en de eerste official weet ons te vertellen dat er de dag daarvoor een aanslag is geweest op het busstation. Hij raad ons aan de trein te pakken. Heel fijn. We hebben juist gehoord dat niet te doen aangezien daar weleens eerder aanslagen op zijn gepleegd.
We gaan de grens over en vragen het nog maals en krijgen het zelfde antwoord. Bij ons slaat de twijfel toe, wat doen we hier en hoe komen we hier zo snel mogelijk veilig weg.
We besluiten het bij de Toerist Police te vragen. De man doet in eerste instantie wat lacherig en zegt idd dat het beter is de trein te nemen. En ja het is nu wel veilig dat kan gewoon. Maar na even aandringen biedt hij toch aan om ons te brengen, en dat we mogen wcahten op het kantoor. Zo veilig is het dus niet om op het station 2 uur te wachten.. We voelen ons alle drie niet op ons gemak maar we zitten er nu en moeten iets. Gelukkig zijn de mensen van het politiebureau geweldig. Ze geven ons foldertjes te lezen, kaartjes en uiteindelijk moeten en zullen we mee lunchen. Ze hebben echt lekker Thais eten en laten ons alles proeven. Vervolgens moeten we op de foto en mee kijken naar de puppies. Zo gaan de twee uur wachten snel voorbij en voelen we ons een stuk beter.
De grensovergang is ook heel erg druk, de locals laten zich duidelijk ook niet weerhouden.
Als het zover is stappen we de hele mooi politie auto in en worden we hoogstpersooblijk door een hoge piet weggebracht en afgezet bij het station. De blik in de ogen van de tuktuk drivers is echt geweldig als we naar buiten stappen en wijzen op de politie auto om duidelijk te maken dat we al een taxi hebben!

Op het station kopen we kaartjes en kilo's fruit en stappen we in. De trein reis doet er natuurlijk langer over dan dat er op het kaartje staat, maar verloopt verder zonder op onthoudt en problemen. We zijn toch wel een beetje opgelucht als we uiteindelijk veilig en heelhuids aankomen in Had Yai!!!

Daar hebben we snel een guest house gezocht en de bus voor de volgende dag geregeld. Het stadje is klein, maar er heerst een leuke sfeer. Voor 1 nacht is het er prima vertoeven. En dan vandaag! We zijn weer in de bus gestapt, dit keer op weg naar Krabi. Daar snel op de boot gestapt en nu zitten we dan op Koh Phi Phi, oftewel het eiland van " The Beach". Morgen gaan we waarschijnlijk naar het echte strand, waar het ook daadwerkelijk gefimd is.

Het eiland is een behoorlijk feesteiland, en van de kant waar je aankomt met de boot zie je niets dan bungalows en mooi strand. Toen wij echter met de man van ons guest house mee liepen waren we toch wel even stil. Hij nam ons mee via de andere route, waar een bordje " evacuation" stond. We liepen over een soort van bouwput.. En toen liepen dus de rillingen over mijn lijf. We liepen op dat moment over de plaats waar anderhalf jaar geleden nog een enorm hotel had gestaan met 250 dure, mooie kamers. Tot de tsunami hier heel hard insloeg. Nu is het gewoon foetsie, verdwenen, hier en daar nog stenen vloer en de rest puin. Het leven gaat hier echt gewoon door, is weer op gepakt en alle accomodatie is propvol. Bij ons voor de deur van ons huisje ligt nog steeds puin en dit internet cafe is een houten nood huisje.
Maar de sfeer is fantastisch en de mensen ontzettend vriendelijk. Dat mensen zo door kunnen gaan na zo'n gebeurtenis is echt indrukwekkend. Ik denk dat er in het volgende verhaal nog meer over komt, want dit is wat we ni deze twee uur gezien hebben.

Onze laatste week gaat dus voornamelijk op het strand doorgebracht worden en in de zee. Daarna nog paar dagen bangkok en dan is het afgelopen.... We hebben heel veel zin om weer naar huis te komen, maar we gaan ook zeker dit hier alles missen!!!

Lieve mensen, wij gaan nog heerlijk 10 dagen genieten!!!!!

Tot snel, deze keer echt...
Liefs, Hannek en Margit.